Po zakończonym leczeniu hormonozależnego raka piersi, pojawia się przestrzeń na inne aktywności. Hormonoterapia jako metoda nieinwazyjna daje pacjentce możliwość dbania o profilaktykę nawrotów przy jednoczesnym powrocie do zupełnie normalnego życia. Często pacjentki po terapii są zdziwione, kiedy lekarz czy psycholog informuje je o możliwości powrotu do swoich obowiązków. Wydaje im się, że ta rola społeczna została już bezpowrotnie utracona i na pewno nie będą mogły powrócić do tego, co robiły.
Oczywiście, warunkiem koniecznym do podejmowania aktywności zawodowej w trakcie i po zakończeniu leczenia jest ogólny dobrostan psychofizyczny, pozwalający na te aktywności i pozytywna opinia lekarza prowadzącego co do wykonywania określonych obowiązków. W większości przypadków jest to jak najbardziej osiągalne!
Dla wielu pacjentek powrót do pracy jest elementem rehabilitacji emocjonalnej. Dzięki temu zaczynają się odnajdywać w nowych rolach, wykraczających poza rolę pacjentki onkologicznej. Praca nadaje rytm dnia, pozwala na nawiązywanie nowych znajomości. Daje możliwość rozwoju intelektualnego i zawodowego, a także dążenia do czegoś innego, niż pełne wyleczenie. Poza tym, powrót do pracy po przebytej chorobie jest znacznie bardziej świadomy, otwiera na nowy sposób postrzegania pracy. Nie jest już dla wielu przykrym obowiązkiem i źródłem frustracji, lecz odskocznią i miejscem, gdzie można poczuć się potrzebną i tworzącą część zespołu.
Oczywiście warunkiem jest posiadanie pracy, która sprawiała dotychczas przyjemność, ale nawet jeśli tak nie jest – choroba może być bodźcem do szukania czegoś nowego. Może też motywować do poszerzenia swoich kwalifikacji, nauczenia się nowego języka, a nawet rozpoczęcia studiów. Choroba uczy, że nie ma na co czekać i trzeba działać teraz.
Cieszy mnie fakt, że dziś pracodawcy są już bardziej otwarci na kwestię radzenia sobie z chorobą w miejscu pracy i zachorowanie nie jest już bezpośrednią przyczyną rozwiązania umowy czy automatycznego kierowania kogoś na urlop lub zwolnienie lekarskie. Pacjentka w czasie choroby nie powinna być tylko w świecie onkologii i otaczać się bodźcami związanymi z chorobą. Potrzebuje ona motywacji z zewnątrz i nadziei na powrót do normalności, która czeka na nią po zakończeniu leczenia.